Door te tekenen ga je vanzelf scherper kijken....

Laat twee mensen een wandeling maken van wie de ene een goed tekenaar is en de andere geen interesse toont op dat gebied. Laat ze door een groene laan wandelen. Er zal een groot verschil zijn in de manier waarop deze twee personen de omgeving beleven.

De een zal een laan en bomen zien; hij zal opmerken dat de bomen groen zijn, maar daar verder niet bij stil staan; hij zal zien dat de zon schijnt, en dat alles en vrolijk aanzien geeft, en verder niets! Maar wat zal de tekenaar zien? Zijn ogen zijn eraan gewend naar de oorzaak van de schoonheid te speuren en lieflijkheid tot in haar kleinste details te doorgronden. Hij kijkt omhoog en merkt op hoe de straaltjes opgedeelde zonneschijn als een bui neerdaalt op de glanzende bladeren boven zijn hoofd totdat de hele lucht van smaragdgroen licht vervuld. Hier en daar zal hij een tak uit de sluier van het loof tevoorschijn zien komen., hij zal de juwelen glinstering van het smaragdgroene mos zien en de prachtige, bont geschakeerde korstmossen, wit en blauw, paars en rood, versmolten en vermengd tot één grote tooi van pracht. Daarna volgen de stammen, vol spelonken en de vervroegen wortels die zich met hun slangachtige windingen vastklampen aan de steile berm, waarvan de begraasde helling is ingelegd met bloemen in duizenden tinten.

Is dit niet de moeite van het bekijken waard? Als je echter geen tekenaar bent, stap je slechts voort door de groene laan en kun je bij thuiskomst niets anders vertellen of bedenken dan dat je door deze of gene laan hebt gewandeld.

John Ruskin

Engelse schrijver, filosoof, kunstcriticus, dichter en kunstenaar uit de Victoriaanse tijd

Over verscherpte waarneming